De Braziliaanse kledingverkoopster en ik wisselen nummers uit. ‘Superleuk je te hebben ontmoet’, zeg ik terwijl ik haar nummer opsla. Ze heet Janna, is vierendertig en woont sinds twee jaar met haar Nederlandse vriend Hans in Amsterdam. Een uur geleden was ze nog een wildvreemde voor mij. Maar toen ik vroeg of ze me kon vertellen waar in Amsterdam ik nog meer duurzame kleding kon kopen, raakten we aan de praat. Dankzij haar ben ik niet alleen een paar betaalbare kledingadresjes rijker, maar weet ik ook hoe expats tegen Nederlanders aankijken- We worden erg bot en onbeleefd gevonden- .
Was ik vijf jaar geleden deze winkel binnengestapt, dan was dit gesprek waarschijnlijk niet gevoerd. Niet alleen omdat Janna er toen niet werkte, maar ook omdat ik er simpelweg geen tijd voor had genomen. Mijn leven in Amsterdam kon je gerust in één woord samenvatten: gesjeesd. Als kersverse journalist was mijn voornaamste doel om in zoveel mogelijk kranten en tijdschriften te publiceren. En ja, daar was ik, los van de uren dat ik sliep, eigenlijk altijd mee bezig. Een goede roman lezen? Dat kon ik eigenlijk alleen op vakantie. Thuis moest ik van mijzelf namelijk ‘nuttige’ dingen doen die me verder zouden brengen in mijn loopbaan. Als ik neigde te lummelen, bekroop mij een enorm schuldgevoel. Ik moest NU excelleren, voor mij immers tien anderen. ‘Goed, druk!’ was mijn standaard antwoord als mensen vroegen het met me ging. Hoe het écht met me ging? Daar dacht ik helemaal niet over na.
Ik was en ben niet de enige. Onder twintigers en dertigers is de burn-out volksziekte nummer één. Maar liefst honderdduizend Nederlanders onder 35 jaar hebben last van stressklachten, nooit eerder was dit aantal zo hoog. Natuurlijk moeten we hard werken om onze doorgaans hoge huur te kunnen betalen. Maar er is meer aan de hand. Druk zijn is namelijk een statussymbool geworden. Wie druk is doet ertoe en is ‘lekker bezig’. Een vriendin van mij besloot onlangs om parttime te gaan werken. Niet om dat ze moeder werd of ziek was, maar gewoon omdat ze drie dagen werken wel genoeg vind. Ze kon op weinig begrip van haar omgeving rekenen. ‘Wat ze in godsnaam zou gaan doen op die vrije dagen?,’ vroegen veel van
haar vrienden zich af.
Hoewel ik sinds ik vier jaar geleden naar Madrid ben verhuisd, een stuk relaxter ben, dacht ik tot voor kort nog steeds dat ‘niks’ doen niks voor mij was. Zelfs na een periode van hard werken, vind ik het moeilijk om mezelf rust te gunnen. Bovendien, als ik dan vrije tijd had moest ik die natuurlijk wel ‘goed’ invullen. Twee weken thuiszitten en netflixen en boeken lezen? ‘Zonde!’, vond ik. In die tijd kan ik namelijk net zo goed op reis en een nieuw land ontdekken.
Toen ik twee maanden geleden een grote opdracht afrondde, had ik even geen werk. Financieel gezien had ik prima een paar maanden achterover kunnen leunen. Maar dat deed ik niet. Ik schoot vrijwel direct in de stress-modus en liet ik aan al mijn mede-freelancers weten dat ik BESCHIKBAAR was.
Maar toen gebeurde er het volgende: mijn vriend maakte het uit. Mijn ambitie en drang om altijd maar te presteren, verdwenen als sneeuw voor de zon. Dagenlang lag ik in bed en at ik nauwelijks. Elke dag nam ik mezelf voor om aan het werk te gaan en telkens besloot ik dat het vandaag niet ging lukken. Wat ik wel deed? Heel erg lief voor mijzelf zijn. Ik boekte een ticket naar Amsterdam en verbleef een maand in mijn ouderlijk huis. Overdag ging ik hardlopen, baantjes trekken in het zwembad of alleen naar de film. ’s Avonds hing ik met vrienden in de kroeg of dronk ik samen met mijn moeder kopjes thee op de bank.
Maar terwijl mijn liefdesverdriet langzaam minder werd, kwam mijn zin om te werken niet terug. Voor het eerst genoot ik er echt van om mijn dagen te vullen met niet ‘nuttige’ dingen. Thuis op de bank of in cafés, las ik de ene na de andere roman. Ik hing urenlang rond bij een vriendin die op dat moment met zwangerschapsverlof was en maakte praatjes met allerlei mensen, waaronder Janna. De stem die mij normaal gesproken een schuldgevoel aanpraatte omdat ik ‘niets’ deed, verdween naar de achtergrond.
Inmiddels ben ik weer aan het werk. Na mijn maand vrij begonnen de opdrachten namelijk vanzelf weer binnen te stromen. Zonder dat ik daar ook maar iets voor had hoeven doen. Natuurlijk ben ik verdrietig dat mijn relatie over is, maar de afgelopen weken leerde ik ook iets waardevols, namelijk: rust nemen. Rust om te lummelen, dagenlang in je pyjama op de bank te hangen, eindeloos naar de film te gaan of gewoon door de stad te slenteren. Hoewel ik nu weer kan genieten van mijn werk, hoop ik snel weer een tijdje vakantie te vieren in eigen stad. Maar dan zonder liefdesverdriet, als aanleiding. Maar gewoon omdat het kan.
Bình luận