We zijn altijd ‘lekker druk’, hebben eerder een burn-out dan griep en vinden zingeving belangrijker dan geld. Geboren in 1987 behoor ik tot de zogeheten millennials. Mijn eigen generatie bleek de afgelopen paar jaar een dankbaar onderwerp voor verhalen. En omdat ik over dit onderwerp nog lang niet uitgeschreven ben, deel ik hier elke maand een column over wat mij en mijn leeftijdsgenoten bezighoudt. Deze week: Ik deed wekenlang niets en vond het (tot mijn verrassing) heerlijk!
‘Vind zo snel mogelijk je specialisatie!’, werd mij verteld toen ik ruim zes jaar geleden als kersverse journalist de arbeidsmarkt betrad. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Wetenschap? Interesseerde me niet. Seksualiteit? Dat houd ik liever voor mezelf. Criminaliteit? Daar ben ik te schijterig voor. Diepte interviews dan maar? Tja, ik vind op reportage gaan juist zo leuk. Ik kwam er niet uit. En dus bouwde ik verder aan mijn freelance praktijk zonder die specialisatie waarvan iedereen zei dat ik die zo hard nodig had en schreef ik zo’n beetje over ALLES. Maar me onderscheiden als journalist? Dat lukte me op deze manier niet. Ik concurreerde immers met honderden anderen journalisten die zo’n beetje over ALLES schreven.
Na twee jaar gooide ik het roer om en vertrok ik naar Madrid om freelance correspondent Spanje en Portugal te worden. Dat was niet alleen een lang gekoesterde droom, maar ook een manier om me te specialiseren. Na 4,5 jaar fulltime in Madrid te hebben gewoond en heel veel over Spanje en Portugal te hebben geschreven, ben ik weer regelmatig voor langere periodes in Nederland. En ja, ook hier moet gewerkt worden. Maar waar zou ik over gaan schrijven? Dit keer bleek het antwoord een stuk makkelijker dan zes jaar geleden. Want opeens zag ik
de rode draad in mijn werk. Of het nu in Spanje of in Nederland was, er was één thema waar ik zonder dat ik het door had HEEL VEEL over had geschreven: mijn eigen generatie. De zogeheten millennials, geboren tussen 1980 en 2000. De huidige twintigers en dertigers dus.
Vooroordelen over deze groep zijn er genoeg. We zouden verwend zijn, al ons geld uitgeven aan toast met avocado, voortdurend op wereldreis gaan en bij het minste of geringste uit het veld geslagen zijn. Eerlijk toegegeven, voor een deel zijn deze vooroordelen gewoon waar. Zo trok ik op mijn vijfentwintigste doodleuk weer bij mijn ouders in. Destijds schreef ik er dit stuk over voor Dagblad Trouw. Als beginnend freelance journalist- lees: ik verdiende nauwelijks iets- voelde het destijds als de enige optie. Zes jaar later denk ik: ik koos gewoon voor de makkelijke weg. Want natuurlijk had ik ook gewoon een niet-journalistiek bijbaantje kunnen zoeken en ergens een kamer kunnen huren.
Toch is er ook een andere kant. Ik vind ons namelijk behoorlijk kranig. Laten we eerlijk toegeven, op veel punten trekken millennials aan het kortste eind. Toen ik en mijn generatiegenoten afstudeerden was het crisis en lagen de banen bepaald niet voor het oprapen. Er werd druk gespeculeerd over een eventuele ‘verloren generatie’. De economische zekerheid die onze ouders hadden, is voor millennials een stuk minder vanzelfsprekend. Hier schreef ik over voor Moneyou. Een vast contract? Is steeds meer een schaars goed. Een huis kopen? Dat kunnen veel millennials gezien de oververhitte woningmarkt wel vergeten. En dus zijn dertigers in de grote stad die samen een woning delen eerder regel dan uitzondering, zo schreef ik voor dagblad Trouw.
Maar dat betekent niet dat we bij de pakken neer gaan zitten. Integendeel. Bij gebrek aan leuk werk beginnen veel twintigers en dertigers voor zichzelf. Iets doen waar ons hart ligt vinden we namelijk heel belangrijk. Gebrek aan zekerheid en keihard werken nemen we dan op de koop toe. Ja, we reizen inderdaad veel. Maar maakt dat ons verwend? Ik vind van niet. Eerder creatief en ondernemend. Steeds meer twintigers en dertigers reizen namelijk al werkend als digitale nomaden de wereld over.
Ondertussen stellen we torenhoge verwachtingen aan ons leven. We moeten én interessante reizen maken, én leuk werk doen én een leuk sociaal leven hebben. En dat is niet zonder gevolgen. Bleef je vroeger thuis vanwege een griepje? Inmiddels zijn veel twintigers en dertigers eerder gekluisterd aan de bank door een burn-out. Maar liefst 1 op de 5 millennials heeft burn-out gerelateerde klachten. Hardleers als we zijn, is ‘lekker druk zijn’ voor veel van ons nog steeds een soort statussymbool. Dat gold ook voor mij. Totdat ik er door liefdesverdriet achter kwam dat ik niks doen eigenlijk heel fijn vind. Deze maand schreef ik er deze column over. Volgend maand weer een ander ‘millennialprobleem’, want over mijn generatie ben ik nog lang niet uitgeschreven. Mijn columns publiceer ik elke maand op Linkedin en op mijn website. Blijf je me volgen?